Karsten Johansen a écrit :
> På den andre siden: hvor reelle EU-motstandere er Carl I Hagen eller Haider?
> Hvor reell er EUs motstand mot dem?
Du har tendens til å snakke om EU som ei blokk, eller ein mastodont. EU
er framleis samansett av dei same gamle nasjonane. Mange av dei same
gamle refleksane finst den dag i dag. EU ingen superstat enda, og kjem
kanskje aldri til å bli det.
EU-motstanden til Haider, Blocher og andre populistar (evt. Hagen?)
spring ut av den populistiske logikken. Dei søkjer syndebukkar både
oppover og nedover. EU representerer det framande på det institusjonelle
planet, og det er relativt lett å halde fram "EU-politikken" som noko
vederstyggjeleg, og som ikkje tener "oss". Det er den enkle, demagogiske
utnyttinga av konflikten mellom det nasjonale og det overnasjonale dei
spelar på. Det høyrer til den politiske "kapitalen" deira, er ein del av
eksistensgrunnlaget, og er difor heilt reelt.
> Premiespørsmålet til Garvik blir selvfølgelig: hvorfor fortier han alle
> disse...
Eg overser ingen, men det var ikkje først og fremst eit innlegg som tok
opp alle nyansar i EU-motstanden i alle EU-landa. Anten kjenner eg ikkje
til alt, eller så treng eg litt tid til å grave i dette. Eg kom så vidt
inn på innsatsen til nokre franske trotskistar og gamalkommunistar i
Europaparlamentet i det siste innlegget mitt, men hadde ingen
pretensjonar om å skrive alt om alt. Det blir skrive bøker om dette. Det
einaste eg kanskje kunne seia, er at eg trur du tar feil i høve til
Labour og Die Grünen...
>...og hva er det han vil med EU: er han for superstaten med Force de
> Frappe (atomslagstyrke) atomindustri og hele pipetøyet som f.eks. det gamle
> franske moskvapartiet PCF, er han for den europeiske supermakta man vil
> bygge opp?
>
> Er han for EUs kolonipolitikk? Hva mener han om f.eks. Frankrikes framferd i
> Afrika?
Mais enfin, Karsten! Du trur vel ikkje på dette? Har eg nokon gong,
nokon stad skrive ting som går i denne retninga? Eg høyrer ikkje til
"man"; eg er ein av dei mange hundre tusen i dennne grasrot- og
miljørørsla som veks fram, og som eg var inne på i det førre innlegget
mitt.
Eg går inn for eit føderalt Europa, ja, basert på regionar og styrt av
folkevalde organ på alle nivå. I dette kan ein sjølvsagt lesa
"superstat" og overherredøme. I visse spørsmål er det vanskeleg å unngå
overnasjonal styring og kontroll - i miljøspørsmål, landbrukspolitikk,
matvareproduksjon, transportpolitikk, industristandardisering osb. Eg
trur det er lettare å få til fornuftige og akseptable tilpasningar om
systemet er basert på regionar, enn med det noverande systemet, basert
på nasjonalstaten. Regionar med felles problem kryssar landegrenser, og
innanfor kvart land finst det regionar som er svært ulike. Dette er
basiskunnskap, og langt mindre utopisk enn "revolusjonen" og "det
klasselause samfunnet".
Sjølv om det å snakke om regionbasert folkestyre i det jakobinske
Frankrike t.d. er omlag som å banne i kyrkja, er det ein ide som vinn
fram. Det er sjølvsagt langt fram, og det finst sjølvsagt motkrefter,
men det finst ingen "man", ein slags overordna tung lagnad som tvingar
oss inn i Helvete.
Det finst ein internasjonal herskarklasse (og nasjonale variantar som
berre ser sin eigen navle, og trur dei framleis lever i det 19.
hundreåret). På den andre sida finst det ein hærskare, eit stort
fleirtal som i prinsippet har felles interesser, eller kunne ha det om
samfunnet og naturen blei forvalta på ein meir balansert og pragmatisk
måte. Denne hærskaren er i enda større grad prega av motsetnader enn
herskarklassen, fordi han blir bruka i det kortsiktige spelet om pengar
og makt. Det er lettare å få auge på det ein har i asjetten sjølv, enn å
finne ut kva dei som lever bak fjellet, på den andre sida av sletta,
eller bak horisonten på den andre sida av havet, har, tenkjer og trur.
Den internasjonale klassekampen blir difor diffus, og det er diverre
ikkje slutt på den tida då unge og gamle menneske med felles interesser
på tvers av landegrenser og nasjonar, drep og øydelegg for kvarandre for
å tene herskarane.
Dette veit me, Karsten, og difor blir denne allusjonen til "EUs
kolonipolitikk og (...) Frankrikes framferd i Afrika" eit
parodispørsmål. Me har vel om lag same syn på desse tinga.
Det er noko uventa og ungdommeleg kjapt (utålmodig) over spørsmåla dine,
men eg skal freista å svare.
> Tror han EU er mot de multinasjonale eller vil kontrollere dem?
Nei, ikkje EU-kommisjonen og deler av EU-teknokratiet, men mange av dei
folkevalde representantane. Det er difor eg går inn for ei endring av
institusjonane i EU, og ei styrking av EU-parlamentet.
> ...Ser
> han bort fra at det også finnes moderne fascister som er EU-tilhengere som
> f.eks. Berlusconi i Italia eller røster fra fortida som Otto von Habsburg
> (ja det er den familien, slikt forgår ikke så lett) fra Tyskland? Ser han
> bort fra at EUs miljødirektiver for de skandinaviske medlemmene entydig har
> betydd tilbakeskritt i forhold til nasjonale krav, mens på den andre siden
> disse landa er de eneste som sammen med Tyskland iverksetter noe særlig av
> EUs direktiver på dette området, Italia og Spania således neste ingenting?
Nei, eg ser ikkje bort frå noko av dette, bortsett frå at eg kanskje
ville relativisere EU-iveren til Berlusconi. Han er førebels eit unntak,
men så ligg det vel store personlege interesser bak. Når han no
assosierer seg med dei mørkaste elementa i italiensk politikk, er det
ikkje godt å vita korleis det endar.
Spørsmålet om "forskjellsbehandling" mellom Nord- og Sør-Europa er eit
gamalt tema, og har ofte blitt nytta av demagogar og populistar.
Sør-Europa er i dag mindre "utvikla" enn Nord-Europa, eller meir
arkaisk. Dess lenger nord ein kjem, dess høgare sit ein på rangstigen.
På toppen sit Skandinavia, som er bortimot summum av menneskeleg og
sosial utvikling. Eg bur midt mellom dette, i eit land som står med ein
fot i Kanalen og ein annan i Middelhavet. På den andre sida ligg Afrika,
osb.
Sant å seia finn eg ikkje denne problemstillinga så interessant.
Dessutan er det feil at Spania, Italia, Hellas og Portugal, kanskje også
Irland i same slengen, skal vera slike underutvikla, skitne og
bedragerske land. Det at Tyskland og den lyse Norden er über alles, veit
me jo frå før..., for i dette møter me historia i døra.
For meg er dette krimskrams og faits divers som blir marknadsført av
herskarklassen. Eg tykkjer det er synd at så mange bit på agnet og let
seg fange. Det viser berre at nasjonalstaten diverre framleis har mange
år framom seg, og at solidaritet er eit tomt ord i nord. Når kortsiktige
nasjonale og korporative interesser får så stor oppslutnad, kan ein bli
djupt pessimistisk med tanke på framtida. Når til og med "opposisjonen",
"venstresida" i mange land berre ser sin eigen asjett, sin eigen himmel
og sin eigen kyst, blir det enda verre.
> Hva er EU annet enn et forsøk fra den europeiske kapitalen på å skape et
> motstykke til USA?
Dette er frasemakeri. Det er langt meir samansett enn som så. Dessutan
var det vel også om lag slik nasjonalstaten vaks fram i si tid, relativt
sett?
Kva vil du ha i staden? "Uavhengige" nasjonalstatar - status quo?
"Sosialistisk internasjonalisme"? "Det klasselause samfunnet"? Eller
skal me attende til Siècle des lumières?
> At vi etterhvert har et "samfunn" hvor det de facto er forbudt (her blir
> ikke ting lenger forbudt, de "blir" bare "utenkelige", unevnelige,
> skandaløse, latterlige) engang å tenke over slikt hvis man har sin
> overlevelse for øye er en annen sak.
Det har vel alltid vore slik, alle stader, og til alle tider. Eg trur
ikkje det var betre før. Det har alltid funnest kjettarar, hekser og
trollmenn, oppviglarar og uglesette. I det lyse Norden og i det flate
Europa kan ein likevel ikkje klage over overlevelsesproblem, i alle fall
ikkje om ein er kvit, kan lesa og skrive, har familie og arbeid.
Det er dei andre som veit kva "overlevelse" vil seia, hærskaren av
utstøytte, milliardar av einsame menneske utan framtid. Kor mange er det
ikkje som lever frå dag til dag, frå time til time. Kva har Europa med
dette å gjera? Alt og ingenting. Eg går inn for eit Europa som kunne
forandre på dette, men det kan hende eg er naiv.
> EU og resten av verdens stormakter er ikke bedre stilt enn det
> gamle bildet om den blinde som leder den døve i forhold til
> menneskeheten virkelige problemer i dag. Fem Titanics er ikke
> bedre enn ett.
Det kan hende ein heller skulle vera kynisk, stenge seg inne i
parnasset, lata seg rive med av musikken frå orkesteret på Titanic, og
danse så lenge ein kan. Kven veit?
Av ein eller annan grunn passar ikkje dette. Musikken er ikkje vakker,
og det finst andre lydar som overdøyver den smektande larmen. Eg ser
rekkjer av folk, og høyrer stemmer som seier fornuftige ord. Det er
ikkje vanskeleg å sjå at Titanic søkk. Det som er vanskeleg, er å berre
sitje der midt i salongen, og drøyme om den båten ein ein gong hadde, og
som var mykje betre.
Kor lett er det ikkje å vera norsk EU-motstandar, i eit land der ein
ikkje ein gong treng å forklåre seg. Der det er nok å ta på seg ei
hette, eller ein genser, trive eit flagg og leggje i veg. For alle
kjenner musikken. Under den grå nordiske himmelen forsvinn fargane,
nyansane blir færre, til slutt er det berre svart og kvitt att. Alt var
mykje betre før - Nei til EU!
Oddmund Garvik
______________________________________________________________________________
message envoye depuis http://www.ifrance.com
emails (pop)-sites persos (espace illimite)-agenda-favoris (bookmarks)-forums
Ecoutez ce message par tel ! : 08 92 68 92 15 (france uniquement)
This archive was generated by hypermail 2b29 : Thu Aug 03 2000 - 10:25:33 MET DST