> Jeg stilte et relativt enkelt spørsmål til Audun Garvik om
> hvilken side i klassekampen han står på idag, siden han sjøl
> presenterer seg som tidligere formann i et akp lag for
> bygningsarbeidere i Bergen:
Utgangspunktet i det første innlegget ditt var nokså stivnakka. Du
skilde mellom dei som er mot AKP i eitt og alt, som du set i bås med
borgarskapet, CIA, IOC osb. Og så opererte du med nokre "snille",
slike som "vurderer selvstendig hva som tener arbeiderklassen". Midt
oppi dette stilte du desse spørsmåla du snakkar om.
Seinare snakkar du om "noen som skryter av at de var progressive i 70
åra" og om at "folk slenger VELDIG med leppa og bl.a sier de ikke vil
abbonere på KK". Det er mykje demagogi i innlegga dine, og du
fylgjer prinsippet: Er du ikkje med oss, er du mot oss. Dette er
gamle takter, og det fekk meg til å tenkje på "Animal Farm", som du
så høgtideleg seier eg har lese på engelsk. Eg las denne boka for 30
år sidan, og einkvan staden merkte ho meg for livet. På same tida
gjekk eg på den første studiesirkelen i marxismen-leninismen M-T-T-T.
Det kan verka paradoksalt, og i byrjinga var det også mykje att og
fram. Eg var med i "rørsla" ei stund, så blei eg ekskludert for
"venstreavvik" ("trotskist"), korrigerte meg, og blei teken opp att i
det gode selskapet. Seinare måtte eg gjera sjølvkritikk for
"høgreavvik". Det var ikkje måte på avvik. I ml-rørsla likar ein
ikkje slike dyr. Til slutt smellte eg døra for godt, og var ferdig
med AKP.
Etter gymnaset studerte eg på Universitetet, og du, Geir Sundet, gjekk
på Sosialskulen. Me var båe like oppglødde og naive, og
"proletariserte" oss. Me skulle bli bolsjevikar. Du blei "helt" under
streiken ved Hammerverket i Stavanger. Andre blei "heltar" andre
stader. Me var førarar, og skulle leie "arbeidarklassen" inn i
tusenårsriket. Men først måtte me vente på ein "revolusjonær
situasjon". Me fann opp den tredje verdskrigen. Eg tok til og med
befalsutdanning, og las sogene om motstandskampen under førre
verdskrigen til det svei i augo. Eg kom meg over i Heimevernet, og
hadde Mao sine utvalde militærskrifter i lomma på feltuniforma.
Oktober Forlag hadde gitt ut ei norsk utgåve i grønt plastomslag med
gul skrift som var skreddarsydd til brystlomma på feltuniforma til
Hæren. Eg kjende godt fjellet i Midt-Noreg og på Vestlandet, hadde AG
og 100 skot i skåpet, og mange detaljerte kart. Eg tenkte på korleis
me kunne gjera det den dagen det blei alvor, og me var fleire som
diskuterte desse spørsmåla. Me førebudde oss på "den historiske
oppgåva".
Det er noko patetisk over dette. Det er få, eller ingen som trur på
slike ting no til dags, men det finst framleis nokre som klamrar seg
til fortida, og som trur at det fører nokon veg å halde fram på om
lag same måten. Dei få AKParane som er att, er ikkje noko trugsmål i
seg sjølv. Det er tankegodset som er bøygen. Det er denne hardnakka
trua på at berre dei få utvalde kjenner fasiten, sanninga, og
interessene til "arbeidarklassen og folket".
Eg var ein gong i partilag saman med Asgeir Bell. Me jobba jamvel på
same staden ei stund, og eg minnest han som ein grei kar. No er han
partisekretær i AKP. Eg veit ikkje kva slags forestillingar han gjer
seg om fortida, men eg er viss på at han og partikameratane hans tek
feil av stoda i dag. Dei tek feil i "frontpolitikken", og i spørsmåla
omkring Klassekampen. Dei er i mindretal politisk, og nyttar metodar
som ikkje tåler dagslys. AKP kan sjølvsagt slå i bordet med dei
juridiske rettane sine, men då må dei ikkje klage når andre set namn
på dette. Ein kan ikkje få både i pose og i sekk. Klassekampen er
berre eit døme frå seinare tid. Det finst mange liknande døme, både i
AKP, og i resten av "Komintern-tradisjonen". Dette tek eg avstand
frå, fordi det ikkje tener "interessene til folket". Det er intern
krimskrams, som berre tener interessene til nokre få som på død
og liv skal dominere, dei maktsjuke.
George Orwell skreiv "historia om ein revolusjon som det gjekk gale
med - og om dei fortreffelege unnskyldningane som dukka opp steg for
steg ved kvar einaste forvrenging av den opphavlege læra." Dette var
ikkje berre ein allegori over den russiske revolusjonen, men over alle
revolusjonar. Det er makthungeren som øydelegg revolusjonane. Slik har
det vore i fortida. Slik er det i dag. Og slik kjem det til å vera
lenge, kanskje alltid. Dette er framtida. Dei som seier: "Nei, no må
me heller tenkje på framtida. No finst det viktigare diskusjonar,
andre spørsmål" osb., snakkar eigentleg om dette. Det er
"fortreffelege unnskyldningar" i nye klede.
> Jeg spurte, fordi det faktisk finnes endel slike mennesker som den
> debaterte forsiktringsreklamen omtaler. Folk som skryter av hvor
> radikale de var i ungdommen, "68erne" som idag er vel forankra i
> solide posisjoner. I stedet bruker de alderdommen til å bry seg mest
> om seg sjøl, og eventuelt slenge drit på dem som fremdeles prøver å
> kjempe for rettferdighet. Jeg spurte fordi jeg ville vite om Garvik
> var en slik eller om han også gjør noe progressivt.
Du ikkje berre spurte, du insinuerte vel nærmast at eg var "en slik".
Eg veit ikkje om tanken var å "røyke meg ut", for liksom å
nøytralisere kritikken av AKP. Du treng ikkje bekymra deg, min gode
Geir Sundet, eg er nok like "progressiv", kanskje meir enn eg var den
gongen. Eg bur i eit land der klasseforskjellane er ekstreme,
samanlikna med Noreg, og det er ikkje vanskeleg å vera "progressiv"
under slike høve. Det kjem sjølvsagt an på kva ein meiner med å vera
"progressiv", eller kva ein ser på som framskritt. Det er ikkje
sikkert me er samde om det, men det gjer ingenting.
Eg ser på ytringsfridommen som ein fundamental rett: "Dersom fridom i
det heile teke har noka meining, må det vera retten til å fortelje
folk det dei ikkje vil høyre".
Eg trur Orwell hadde rett då han skreiv: "Kanskje valet til eit
menneske alltid er eit val mellom onder, kanskje målet til
sosialismen ikkje er å gjera verda perfekt, men å gjera ho betre. Alle
revolusjonar er fiaskoar, men ikkje alle er same slags fiasko."
Ein kan freista i det små. Ein kan freista å vera eit førebilete.
Freista å forsvare det vesle som finst att av felles goder, og
kollektive løysingar. Ein kan freista å kosta framfor si eiga dør,
vera sparsommeleg i sitt eige liv, med sitt eige gods, og med naturen.
Ein kan redusere energiforbruket sitt, og ein kan hjelpe andre. Ein
kan freista å få folk med på felles oppgåver.
Eg har tru på naturalhushald, og nøysemd. Eg har tru på at om mange
nok forstår at ein også har eit *personleg* ansvar for framtida, er
ein kanskje ved byrjinga av ei ny tid.
Eg har tru på det "alternative". Eg har tru på at det er lurt å dyrka
sine eigne grønsaker, investere i solcellepanel, og å fyre med ved. Eg
har tru på gratis telefon, gratis Internett, og gratis
kollektivtransport. Eg har tru på elektriske bilar.
Eg har tru på homøopati, og andre alternative behandlingsformer
(utan at eg dermed forkastar skulemedisinen...). Eg har tru på
biodynamisk jordbruk, og fornyeleg energi.
Eg har tru på at det går an å hjelpe folk i den tredje verda, sjølv
om det berre er ein drope i havet. Det skulle vera obligatorisk for
all ungdom i dei rike landa å delta minst ein gong i livet i eit
hjelpeprosjekt. Minst ein gong i livet sjå med eigne auge kva som er
røyndomen for det store fleirtalet. Har ein vore borti noko slikt,
får livet eit anna perspektiv. Ein forandrar syn på mange ting.
Eg har tru på at det går an å bryte den kapitalistiske sirkelen, men
berre smått om senn. Ikkje ved å proklamere revolusjon, ikkje ved å
tru at det berre finst ei løysing, ei sanning, eitt parti.
Eg driv med miljøarbeid der eg bur, og er også med i arbeidet rundt
eit jordbruksprosjekt i vennskapsbyen vår i Burkina Faso, Tenkodongo.
Eg arbeider for Greenpeace, og Amnesty International. I Paris jobba eg
av og til for "Les Restaurants du Coeur", organiserte måltid for
uteliggjarar og fattige på vinterstid. Det som på folkemunne blir
kalla "La Soupe Populaire".
Er eg kommunist? Sosialist? Trotskist? Anarkist? Humanist?
"Progressiv"? Det er uinteressant. Det er det ein gjer som tel. Eg
trur det er viktig å sjå seg rundt, og ikkje stengje seg inne. Gøymer
ein seg, så forsvinn ein til slutt. Det er mange måtar å gøyme seg
på. Ein kan gøyme seg i løysingar, sanningar, og tru at ein har
framtida i sine hender. Ein kan insistere så mykje ein vil på at ein
har rett. Det hjelper ikkje så lenge berre nokre få trur på det ein
seier.
Du kjem med nokre allusjonar om vin og småborgarskap. Du snakkar om
ting du ikkje har greie på. Eg har budd i Frankrike i snart 15 år, og
her til lands treng ein ikkje vera småborgar for å drikke vin. Alle
drikk vin, kvar dag. Til og med lastebilsjåførar, men det har du
kanskje sett om du har vore innom på desse kantar.
Du vrir på det, og spør:
> Hvor er klassene? Folka? Er det noen som arbeider enda tro, eller
> sitter alle på kontor eller nede i kjellerne sine med hver sin
> datamaskin?"
Litt av eit spørsmål, spør du meg. "Klassene? Folka?" er der dei
alltid har vore. Lever ein eit vanleg liv, ser ein folket på alle
kantar, til og med på Internett.
Vidare seier du:
> Mitt utgangspunkt er følgende: Jeg er for folket mot makta under
> kapitalismen, for arbeidsfolk og for damer, (veldig for damer
> forresten) mot kapitalismen, for det er et dårlig system for det
> store flertall.
Dette er banalt, kven er ikkje mot makta under kapitalismen? Kven er
ikkje for damer...
(Eg kjem truleg også til å vera mot makta under "sosialismen", men
det er ei anna sak.)
Og så kjem du attende til det "såre" punktet:
> Jeg kan gå med på å ta knekken på AKP på en betingelse: Hvis det vil
> tjene arbeiderklassen. Men da må noen først forklare at det vil
> tjene arbeiderklassen å gjøre det. At man ikke kan fordra Steigan
> holder ikke. Det bli personlig vendetta framfor klassekamp.
Eg tykkjer du blandar i hop ting som ikkje passar i hop, og heile
tida er du demagogisk. Arbeidarklassen gir pokker i AKP. Du kan koma
trekkjande med "objektive klasseinteresser" så mykje du vil, det står
berre for di eiga rekning. "Revolusjonære heltar" og parti som løyner
seg bak "arbeidarklassen sine klasseinteresser", gjer ikkje stort
inntrykk lenger.
Eg har kome med nokre utfall mot Steigan og andre historiske personar
i "fortroppen", ikkje fordi eg ser på dei som farlege, men fordi dei
er skinheilage. At tankegodset og løysingane deira er oppgulp frå ei
anna tid, er i grunnen underordna. Dei representerer ikkje andre enn
seg sjølve, eit par hundre personar, kanskje færre. Det ville vera
latterleg å bruke tida si på ei slik sekt. Om AKParane, eller
"omlandet" deira kallar meg og andre "agentar for borgarskapet",
"maccarthyistar", og det som verre er, prellar det av som vatn på
gåsa. Dei har ikkje makt i sine ord.
Det finst andre "perler" i innlegget ditt, Geir Sundet:
> Jeg vil tvert imot hevde at noen, (slett ikke alle) som kjemper mot
> AKPs eierskap av avisa ønsker å ta avisa FRA arbeidsfolk. Å si det
> er derimot kanskje ikke så taktisk lurt. VI ØNSKER Å GJØRE
> KLASSEKAMPEN TIL ET ORGAN FOR SMÅBORGERSKAPET. Den skal hete RØD
> VIN(D) og der kan vi kverulere og hasselere (hasselere? skal kanskje
> være harselere Jorunn? Jeg har fått tilsendt dette manuset fra
> Partiet som dere forstår med alle de skrivefeila de vanligvis
> bruker). Sorry.
Eg er også "sorry". Eg veit ikkje kven du prøver å gjera inntrykk på.
Klassekampen har aldri tilhøyrt arbeidsfolk, og "AKPs eierskap" har
ingenting med arbeidsfolk, eller anna folk å gjera. Det er færre og
færre som ikkje klarer å skilje mellom dette.
> Jeg er i visse tilfeller fullstendig innstilt på å samarbeide med
> HØYRE, FREMSKRITTSPARTIET og ARBEIDERPARTIET f.eks for å få truck
> stop for trailersjåfører i Oslo. I et slikt perspektiv virker det
> litt perverst å prøve å knekke avisa Klassekampen FORDI AKP avsatte
> en redaktør som leda avisa dårlig. (Hvorfor kunne han ikke trukket
> seg og fortsatt som politisk kommentator?) Eller FORDI AKP i første
> omgang bare solgte seg ned til 49%.
Kven er ikkje for samarbeid "i visse tilfeller"? Men det er vel ikkje
det det er snakk om... Du pyntar på røyndomen, og snur verda opp ned.
Eg kjenner ikkje nokon her på forumet som er ute etter å knekke
Klassekampen, eller for den saks skuld AKP. Det det er snakk om, er å
få til eit samarbeid som betre speglar av den politiske røyndomen
rundt Klassekampen. Når AKP nyttar makt, aksjelova, og andre påskot
for å "rydde opp", er det vanskeleg å koma trekkjande med "vilje til
samarbeid". Når ein attåt insinuerer at det er "dei andre" det er
noko gale med, blir det ikkje betre. AKP vil ikkje gi frå seg makta.
Basta! Kvifor koma med alle desse omvegane. Kvifor snakke om
samarbeid i det heile teke? Kven kan samarbeide på slike premisser?
> Jeg veit jammen ikke mye når alt kommer til alt!
Du er nok ikkje så naiv og dum som du gir inntrykk av...
Oddmund Garvik